Tijdens een opname van mijn online training Kindertekeningen Lezen & Begrijpen zei iemand:

“tekenen vind ik lastig, want ik teken superslecht.”

Als ik zoiets hoor (en geloof me ik hoor het vaak) dan is er altijd iets in mij,
Dat in opstand komt.

Want wie bepaalt of jij ‘slecht’ tekent?
Wat is slecht tekenen?
Wanneer is iets mooi of niet mooi?
Waarom moeten dingen ‘goed’ zijn?
Wie heeft dat ooit tegen jou gezegd?

Allemaal vragen die meteen in mij opploppen.

Het doet me pijn als iemand op die manier naar zijn eigen creativiteit kijkt.

In de training leg ik vanaf het begin af aan de nadruk op openstellen.
Op kijken zonder waardeoordeel (hoe moeilijk ook).
Op zo objectief mogelijk kijken.

Waarom?

Omdat een tekening niks meer en minder is dan een uiting van jouw binnenste.
Daar kan niemand een waarde aan hangen.
Het is dat wat in jou leeft en wat een weg naar buiten vindt.

Onbewust, maar niet toevallig.

Ik weet zeker dat jij als je vanaf nu op die manier naar tekeningen kijkt:

Als een uiting van iemands binnenste,

Dat je begrijpt dat dit met respect benaderd mag worden.
Ongeacht hoe het eruit ziet.

Er ligt een stukje mens voor je op papier.
Een stukje ziel.

Wie zijn wij om te bepalen of dat een goed of slecht stuk is?

Hoe iemand tekent,
Zegt veel over hem of haar.

Wat jij tekent,
Zegt veel over jou.

Niet of het goed of slecht is.
Mooi of lelijk.
Grappig of saai.

Het laat zien dat je mens bent.
Dat jij jij bent.

Ik pleit ervoor dat jij je mag uiten op jouw manier.

Hoe mooi is het als je vanaf nu naar tekeningen van kinderen kijkt als een uiting wat van binnen leeft in plaats van dat er een label aan hangen?

(en daarmee indirect aan het kind).

Zoveel kinderen en volwasssenen die niet meer willen en durven tekenen,
Omdat ze vinden dat ze het niet kunnen.
Omdat iemand anders vond dat ze het niet kunnen.

Dat het niet goed genoeg is.

Zullen we stoppen met oordelen?
En starten met aanmoedigen?

Nieuwsgierig naar mijn antwoord?
Check deze video