Daar stond ik dan.
Voor een dichte slagboom.
Inmiddels had ik op 3 verschillende manieren geprobeerd om binnen te komen, maar niks lukte. Aan mijn sleutelbos leek het slagboommagneetje me vrolijk toe te lachen: ‘zoek het maar uit, ik doe niet mee vandaag’.
Lekker dan.
Ondertussen liep ik de afspraak met mijn team mis.
Een goed begin van de maandagochtend en de week moest nog beginnen..
Nou ben ik een tikkeltje eigenwijs en blijven hangen in de peuterfase van ‘zelluf doen’.
Hulp vragen is niet mijn sterkste kant.
Vijf pogingen verder besloot ik dat er niets anders opzat dan het noodnummer te bellen.
Mijn hoofd vindt daar wat van, want dit is toch geen noodgeval??
Misschien slapen ze nog…
Om 10 u op maandagochtend. 😏
Yeah right.
Schoorvoetend belde ik.
Jordi nam binnen een paar tellen op:
‘oh ik doe m ff voor je open en ga de volgende keer met je auto op ‘de lus’ staan, fijne dag!’.
Zo makkelijk kan het zijn.
Toegang krijgen.
Als je maar weet hoe en waarop te letten.
Met kinderen werkt het precies zo:
Je kunt van alles proberen, maar als je niet weet hoe en wat,
dan blijft de poort dicht.
Begrijpen wat een kind van binnen bezighoudt, hoe hij zich voelt, jou toelaten in het contact en verbinding maken, is soms lastig.
Je probeert van alles, stelt vragen en nog heb je geen toegang tot de binnenwereld van een kind waardoor verbinding niet lukt.
Laat staan een kind helpen.
Dan is het goed te weten hoe je toegang krijgt.
Waar ‘de lus’ zit.
Hoe je communiceert.
Wat je kunt doen.
Om te voorkomen dat je ooit een noodnummer moet bellen.
Hoe kinderen van nature de beeldentaal gebruiken om hun binnenwereld naar buiten te brengen, is op zijn zachtst gezegd: handig om te weten.
Spelen is daar onderdeel van.
Kinderen komen letterlijk en figuurlijk op verhaal door te spelen.
Emoties komen tot uiting, ervaringen krijgen een plek, spel nodigt uit tot leren en ontwikkelen op vele vlakken.
Een van de mooiste dingen van spel is dat het voor jou een ingang tot begrip en verbinding is.
